رابطه اهمال کاری تحصیلی و خود پنداره با انگیزش پیشرفت در دانشجویان

هدف کلی پژوهش حاضر تعیین سهم اهمال کاری و خود پنداره در پیش بینی انگیزش پیشرفت در دانشجویان می باشد.تحقیق حاضر به روش همبستگی انجام شده است. جامعهآماریشاملکلیهدانشجویان دانشگاه ازاد اسلامی واحد تهران مرکزدرسالتحصیلی 91 ـ 1390 استو تعداد 150 نفر نمونه مورد نظر از دانشجویان دختر و پسر مورد بررسی قرار گرفته اند. ابزار پژوهش مقیاس سنجش اهمال‏کاری تحصیلی راثبلوم، پرسشنامه خود پنداره راجرز وپرسشنامه انگیزش پیشرفت هرمنس بود.دراینتحقیقبنابرماهیتآنازتحلیل استنباطی(همبستگی پیرسون،ورگرسیون چند متغیره )برایآزمونفرضیههااستفادهشدهاست.تحلیل یافته ها نشان داد که با 95 درصد اطمینان می توان گفت بین اهمال کاری تحصیلی و خود پنداره رابطه منفی معنار دار وجود دارد. به بیان دیگر با بالاتر بودن نمره اهمال کاری نمره خود پنداره پایین تر می آید. این یافته در مورد رابطه بین اهمال کاری تحصیلی و انگیزش پیشرفت نیز صادق است. یعنی بین اهمال کاری تحصیلی و انگیزش پیشرفت رابطه منفی معنار وجود دارد. همچنین تحلیل داده ها نشان داد که با 95 درصد اطمینان می توان گفت که بین خودپنداره و انگیزش پیشرفت رابطه مثبت معنار وجود دارد. تحلیل رگرسیون نیز نشان داد که اهمال کاری و خودپنداره 314/0 واریانس انگیزش پیشرفت را پیش بینی می کند و مقایسه ضرایب رگرسیون استاندارد نشان می دهد که اهمال کاری (489/0-=beta) سهم بیشتری در پیش بینی انگیزش پیشرفت دانشجویان دارد. قابل ذکر است که با توجه به بتای محاسبه شده و از آنجا که رابطه خودپنداره با انگیزش پیشرفت مثبت می باشد می توان نتیجه گرفت که هر چه میزان خودپنداره بیشتر باشد نمره انگیزش پیشرفت بیشتر است و بالعکس.